තමිලනී

තමිලිනී

මුලු ඇගම තෙත්වුනේ පොඩි පුතුගෙ ලේ වලින්
ඌ ගියේ ඉස්කෝලේ අද උදේ සුදු ඇදන්
ඇයි උන්ට ගිණි බින්දේ මාවතේ මග ඉදන්
තමිලිනී උන් දන්න නිජබිමක් නෑ ඉතින්

හේන කරවෙලා යනකොට ඉර රැසින් දැවීගෙන
අපි තුන් දෙනා හිටියෙ ලුණු කැඳත් බෙදාගෙන
බාලසුන්දරම් මල්ලිත් ඊයෙ කඩේ ලග වැටීගෙන
කිව්ව දුක ඇහැව්වා මම දුකත් දරාගෙන

මායිමලු දෙකේ ඇල  උන් කිව්වා ඔරෝගෙන
උබ හිටියෙ ඒ පැත්තෙ ඒත් මෙහෙ බලාගෙන
පොඩි එකා අඩනකොට උබේ අතේ එල්ලිගෙන
මායිමක් තිබුන්නෑ අපිට එකයි ඒ බඩගින්න

කලු උනත් උබේ පැන්චා සීදේවි පොඩි එකා
මගේ එකත් ඒ වයසේ ඌ දගයි වගේ යකා
ඒ උනත් ඌ හැදුවේ බඩට වේලක් නොකා
තවත් බෑ මට ඉන්න නැතුව මගෙ පොඩි එකා

තමිලිනී

මායිමක් ඕන නෑ ඇලෙන් මෙගොඩට වරෙන්
මේ ඉමත් ඕන නෑ ඒ ටිකත් උබ ගනින්
එකම එක උන්ඩෙකින් මගේ හිතත් හිල් කරන්
පොඩි එකා ලග මාව වල දමා හිනැහියන්...

දෙවියොත් අහක බලන අපේ අසරන කම්

වැස්ස දවසක ඉස්සර
දරු පැටව් ටික ලංකර
තෙමෙන වහලෙන් බේර ගන්නට
අම්මා විදි දුක් කොච්චර

ඉර නැගෙන්නට ඉස්සර
හරක් බානත් එක්කර
අප්පච්චි හැලු දහඩියට බැරිවුණි
අවුලන්න ලිප ගින්දර

ඉගෙන ගන්නට දස්සම
තිබුනෙ නැතුවට වත්කම
අක්කා නෙලු මල් කාසි කෙරුමට
ගියේ කිරි වෙහෙර මළුවට

නෙලුම පරවිය දිනක් අලුයම තිස්ස වැව් දිය පත්ලෙක

කෙලෙස නොපෙනුණි කදිර සුරිදුණි
අපේ දුක් කද අඩවියේ
නුඹත් අප මෙන් අසරණව ඇති
සමහරක් විට දේවාලයේ....